Puszcza Knyszyńska z kawałkiem Green Velo

    Fajnie byłoby pojechać gdzieś daleko i na miejscu zrobić rundkę na rowerze. Najlepiej tam, gdzie przebiega szlak Green Velo, by chociaż trochę pojeździć po nim. Miałem niecodzienną okazję spotkania się z kolegą, któremu zależało na przejechaniu się wschodnim szlakiem. Wybór padł na Białystok. Plan zakładał pojechanie samochodem do Białegostoku, zaparkowaniu, wyciągnięciu rowerów i pojechaniu w teren na około 40 km. Potem inną drogą do samochodu i cyk, do domu.

Tak wygląda szlak Green Velo.

Wyszło 42,1 km. Przebieg:

Białystok>Nowodworce>Ogrodniczki>Supraśl>Grabówka>Białystok

Na mapie: https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1Pb3_zYppiWtLyXL4lbMoXV6nr6wb4Tkh&usp=sharing

    Do Białegostoku mamy ponad 180 km, więc jazda samochodem trochę trwała. Mimo choroby lokomocyjnej czułem się dobrze, bo trasa biegła przez S8, więc nie było żadnego ostrego skręcania, hamowania i przyspieszania. Rowery udało się wpakować na tył samochodu, rozkładając siedzenia. Trzeba było jednak zdjąć koła, siodełka i kierownice skręcić na bok. Tak więc o godzinie 10 dojechaliśmy do Białegostoku - miasta, w którym nigdy nie byliśmy. Zaparkowało się przed ogródkami działkowymi i udało się złożyć rowery. Pierwsze, na co zwróciłem uwagę, to obwodnica Białegostoku, na której wzdłuż są położone ścieżki rowerowe, wyglądające jak ulice z pasami. Plan trasy zakładał wyjechanie z Białegostoku na północny wschód szlakiem Green Velo aż do Supraśla. Potem na południe przez ogromną Puszczę Knyszyńską i po tym na zachód do Białegostoku. Od obwodnicy odbiliśmy w prawo na ulicę Władysława Raginisa. Przez cały czas biegnie szeroki, asfaltowy szlak rowerowy.

Do Ogrodniczek

    A czym jest ten szlak Green Velo? To szlak rowerowy, biegnący po wschodniej Polsce. Ma długość 1886 km. Zaczyna się w województwie świętokrzyskim, a potem biegnie na południowy wschód przez województwo podkarpackie, potem pnie się na północ przez województwo lubelskie, podlaskie aż do trójstyku granic Polski, obwodu Kaliningradzkiego i Litwy. Potem niedaleko północnej granicy Polski leci na zachód do Elbląga i tam się kończy. Mieliśmy okazję przejechać zaledwie mały procent tego szlaku i poczuć się trochę jak na jakiejś długiej wycieczce. Chętnie bym zwiedził cały taki szlak, ale skąd ja wezmę tyle dni wolnego i tyle odwagi?

Charakterystyczny znak Green Velo.

    Choć szlak ma prowadzić przez tereny zabudowane Ogrodniczek i wrócić się na drogę 676, to jednak pojechaliśmy prosto tą drogą, bo tu też przebiega szlak. Wcześniej tej drogi nie było i dlatego tak poprowadzili trasę. W lesie w Krasnem droga pięła się pod górę i zaraz jechaliśmy już wiaduktem. To był dosyć długi wiadukt z fajnymi widokami i stawami.

Dłuuugi wiadukt nad leśnymi terenami.

Stawy w Krasnem

    Zauważyłem, że ten las wygląda inaczej. W województwie mazowieckim spotykam się najczęściej z typowymi lasami mieszanymi, gdzie większość drzew stanowią sosny. Lasy liściaste zdarzają się rzadziej. Tu w tym lesie da się odczuć inny klimat. Jest inna szata roślinna. Jest dużo świerków. Po drodze minęliśmy MOR, to znaczy Miejsce Obsługi Rowerzystów. Są one zlokalizowane wzdłuż szlaku co 8-10 km. Traktuje się je jako przystanki. W każdym MOR-ze są wiaty, stojaki, ławki, kosze na śmieci, tablice informacyjne. W niektórych mogą być też toalety.

Zdecydowanie rośnie tu dużo świerków.

Supraśl

    Dojechaliśmy do miasteczka Supraśl. Oficjalnie miejscowość powstała prawdopodobnie w 1500 roku, choć już w XIV wieku mogła istnieć jako mała osada. A skąd ta nazwa "Supraśl"? Miasto przyjęło swoją nazwę od rzeki Supraśl. Rzeka przed XIX wiekiem nazywała się "Sprząśla" co oznaczało, że sprzęga leśne strumienie. Potem nazwa przybrała taką formę, jaką znamy dzisiaj.

Supraśl. Ulica Dolna. W oddali widać kościół NMP Królowej Polski.

Ulica 3 Maja. Po obu stronach są drewniane domki i sklepiki.

    Szlak biegnie ulicami Supraśla. Znajduje się tu dużo drewnianych domów. Na końcu ulicy 3 Maja jest plac, a tam długie kolejki do budek z lodami. W pobliżu stoi fioletowo-różowy autokar turystyczny. Dalej można zjechać na teren zalewowy rzeki Supraśl, gdzie są bulwary i plaże. Niestety nie byłem w stanie wszystkiego zobaczyć, bo czas gonił. W tej notce wyjątkowo prawie wszystkie zdjęcia zrobiłem podczas jazdy :D. Fajne miasteczko.

Dwa krzyże: katolicki i prawosławny.

    Pojechaliśmy jeszcze sobie prawie do Cieliczanki i zawróciliśmy.

Za Supraślem Green Velo biegnie w kierunku Cieliczanki.

    Po tym znów jesteśmy w Supraślu i żegnamy się z Green Velo. Pora jechać na południe jakimś innym szlakiem rowerowym. Czeka mnie 15 km droga przez puszczę, jednak pierwsze 7 km jest asfaltową drogą, a potem skręcimy na drogę gruntową.

Faktycznie... jest tu dużo świerków. Zupełnie inny klimat leśny.

    Raz na dłuższy czas przejeżdżał samochód, ale częściej zdarzało się spotkać innych rowerzystów. Jeden z nich, jadący z naprzeciwka ostrzegł, że dalej nie ma drogi, bo jest zablokowana. Okazało się, że na drodze stała ciężarówka z drewnem. Bez problemu można było ją minąć po poboczu. Droga się dosyć długo ciągnęła. Krajobraz taki sam. Nie śpiewały żadne ptaki.

"Okuratna" trasa ;)

    Potem skręciliśmy w prawo na zachód na drogę gruntową. Tu się już mniej wygodnie jechało. Po dłuższym czasie dotarliśmy na drogę asfaltową i niebawem pojawił się z powrotem Białystok.

Nazwa wzięła się od rzeki Białej. Opisaną ją jako czysty (biały) strumień (stok). I tak powstał czok...Białystok.

    Jak tylko pojawił się Białystok, znaleźliśmy się na jego obwodnicy. Do samochodu już niedaleko.

Kościół św. Józefa Oblubieńca przy obwodnicy.

    No to myk, rowery do samochodu i pora wracać do Warszawy tą samą drogą. Powrót był tak samo spokojny. Fajnie było znaleźć się w Białymstoku, przynajmniej na jego obwodnicy, wypróbować na krótki dystans szlak Green Velo i zobaczyć Puszczę Knyszyńską. Następna jazda o takim charakterze może prędko się nie wydarzyć :(.